Սեբաստիայի գավառ
Գավառ | |
---|---|
Սեբաստիա | |
Վարչական տարածք | Արևմտյան Հայաստան |
Վիլայեթ | Սեբաստիայի վիլայեթ |
Այլ անվանումներ | Կաբիրա, Կապիրա, Սևաստ, Սիվաս, Սիվաս էլի, Սվազ, Սվաս |
Մակերես | 34000 կմ² |
Պաշտոնական լեզու | Հայերեն, այլ |
Ազգային կազմ | Հայեր (մինչև Մեծ եղեռնը)[1], այլ |
Կրոնական կազմ | Քրիստոնյա (մինչև Մեծ եղեռնը)[1], այլ |
Տեղաբնականուն | Ամասիեցի |
Ժամային գոտի | UTC+3 |
Սեբաստիա, գավառ Արևմտյան Հայաստանում, Սեբաստիայի վիլայեթում։ Գտնվում էր վիլայեթի արևելյան և հյուսիսարևելյան կողմում։ Կենտրոնը Սեբաստիա քաղաքն էր։
Աշխարհագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գավառը հյուսիսից սահմանակից էր Թոկատին և Շապին Գարահիսարի, արևելքից Երզնկայի գավառներին, հարավ-արևելքից` Խարբերդի, հարավից` Կեսարիայի վիլայեթներին։
Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տեղի հայերի զգալի մասը ոչնչացվեց 1915 թվականի Մեծ եղեռնի ժամանակ։ Կենդանի մնացածները ապաստանեցին տարբեր երկրներում։
Բնակչություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սեբաստիան հանդիսանում էր վիլայեթի ամենախիտ բնակեցված գավառը։ 1914 թվականին հայերի թիվը կազմում էր 55 000։
Տնտեսություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բնակչության հիմնական զբաղմունքը հացահատիկի մշակություն, անասնապահություն, արհեստներն ու առևտուրն էր։
Վարչական բաժանում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սեբաստիայի գավառը բաժանված էր 11 գավառակի՝
- Ազիզիե
- Բյունյան (Պյունյան)
- Դարանդա (Դերենդեի, Տարենտե)
- Ենիխան (Յըլդըզ, Եըլդըգ, Նոր Խան)
- Թոնուս (Թոնոս)
- Կյուրին
- Ղանղալ (Կանգալ, Քանկալ)
- Սեբաստիա
- Տևրիկ (Դիվրիկ)
- Քոչկիր (Կոչգիր)
- Քոչհիսար (Հաֆիգ, Խաֆիք)
Պատմամշակութային կառույցներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սեբաստիայի գավառն ուներ հայկական 6 վանք և 46 եկեղեցի[1]։
Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Աղբյուրներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան» (5 հատորով), 1986-2001 թթ., Երևանի Համալսարանի հրատարակչություն
- Արեւմտահայաստանի եւ Արեւմտահայութեան Հարցերու Ուսումնասիրութեան Կեդրոն
|